APARTAMENT /9/ Przypowieść o suwaczku

Początkowo miałam zamiar zatytułować wpis " Dzień, w którym zatrzymała się ziemia, ponieważ przywieźli meble (i mieszkanie zaczęło wyglądać jak należy)", ale zarezerwuję go na inne wydarzenie. Ziemia zatrzyma się, gdy zostaną zamontowane klamki ( tak, salon Roko nadal leci w kulki).

Dzisiejszy post będzie sponsorować słowo SUWACZEK. Nim jednak do niego przejdziemy, zapraszam na wycieczkę po mieszkaniu na etapie montażu mebli.  Na pierwszy etap mój ulubiony Pan Stolarz przywiózł wielkie gabaryty- największe szafy wnękowe i zabudowę kuchenną. Ściany dostały też piękne listwy robione wg. indywidualnego wzoru i tu czapki z głów dla montażystów- każdą listwę trzeba było docinać i podszlifowywać do nierówności starej podłogi. Wyszło jak zwykle, czyli super;).

Największe emocje jak zwykle wzbudziła kuchnia- pierwszy raz zaprojektowałam mebel z giętym blatem ( zazwyczaj lecę po łatwiźnie, tzn. idę w minimal) i byłam bardzo ciekawa jak się to wszystko uda. Orzechowe fronty i tapicerowane siedzisko błyskawicznie udomowiły kuchenną przestrzeń i dogadały się z mozaiką na podłodze. W przedpokoju pojawiła się olbrzymia szafa z lustrzanymi drzwiami i schowkiem licowanym ze ścianą. W sypialni można już siedzieć na rybach- a konkretnie przy biurku pod rybami.

Dobra, część oficjalną mamy za sobą, to teraz: 

SUWACZEK 

Dni nadzorów nad prezentowanym mieszkaniem są jednymi z najbardziej emocjonujących w moim  życiu. Po każdej z wypraw potrzebuję około dwóch dni na to aby dojść do siebie. Ale, ale, nie ma rzeczy do które człowiek nie mógłby się przyzwyczaić- nauczyłam się przewidywać 5 ruchów wrednego losu wprzód i na każdy nadzór przygotowuję się jak Aleksander Wielki do bitwy, to znaczy zabieram masę zupełnie niepotrzebnych, acz efektownych rzeczy. Grunt to fantazja! 

Mam już wypracowany system upychania między miarkami i wzornikami prowiantu zdolnego przetrwać bez lodówki kilka dni. W razie gdyby grasujący po pociągu kieszonkowiec skroił mi torbę, jego kumpel- dokumenty, a trzeci, z zupełnie innej szajki- kasę, mam kilka karteczek poupychanych w różnych częściach garderoby z systemem blokady konta, telefonem na pogotowie i grupą krwi. Na wypadek WIELKIEJ NUDY która jest nieodłącznym elementem każdego nadzoru (jak chociażby czekanie na montażystów klamek), zabieram kilka książek. Przydają się w pociągu, jako bariera przed współpasażerami chętnymi do pogaduszek. Cięższe egzemplarze można wykorzystać do samoobrony, albo jako przycisk do tapety.

W torbie "nadzorczej" mam też podstawowy pakiet leków, bieliznę na zmianę, łyżeczkę, nóż, chusteczki do mycia i kilka innych utensyliów pozwalających przeżyć co najmniej tydzień po wybuchu bomby atomowej. Teoretycznie jestem przygotowana na wszystko; dlatego też podczas ostatniego dnia wyjazdu na nadzór nie przypuszczałam, że moje plany pokrzyżuje zwykły, pospolity suwaczek. 

Zaczęło się niewinnie- wstałam wczesnym rankiem, przygotowałam się do wyjścia. Tata obiecał podrzucić mnie na dworzec, więc odwołałam taksówkę, okutałam się 5 swetrami, doprawiłam puchówką  ( bo zimno wtedy jeszcze było) i wsiadłam do samochodu. Jak tylko sięgnęłam po pas usłyszałam charakterystyczne "trrrrrrrrr" i z przerażeniem zobaczyłam, że strzelił mi suwaczek w kurtce. A pizgało tego dnia srogo, więc pobiegłam się przebrać. Złapałam pierwszy z brzegu płaszczyk, ledwo zasunęłam go na tych swetrach ale ok, wsiadłam do samochodu, ruszyliśmy. Po drodze minęliśmy około 15 samochodów, więc mama ( zapomniałam powiedzieć, że to była urocza rodzinna poranna wyprawa) z wrodzonym sobie wyczuciem za każdym razem gdy za którymś zwalnialiśmy, oznajmiała: ale korek, teraz to na pewno nie zdążysz. Trochę mi się od tego sprawozdania  i swetrów zrobiło gorąco, więc zaczęłam rozpinać płaszczyk. I nic. Szarpałam się z suwakiem całą drogę na dworzec, oczywiście zgrzałam się przy tym przeokrutnie, ale biorąc pod uwagę opóźnienia pociągów i późniejszy ziąb w PKP, wytłumaczyłam to sobie na plus. 

Pociąg o dziwo nadjechał punktualnie. Postanowiłam nie szarpać się z płaszczykiem na peronie, tylko w przedziale i oczywiście dostałam miejsce w wagonie w którym było zepsute ogrzewanie. W środku było tak gorąco, że para buchała za każdym razem gdy ktoś otwierał drzwi, a szyby tylko czekały na dłoń Leo DiCaprio. Mimo pierwszej klasy i niepopularnej godziny wagon był nabity co do centymetra. Dzieciaki w sąsiednim przedziale darły japy, pani obok wylała na siebie dwie butelki odeszanel, z toalety jak zwykle śmierdziało, a w tym wszystkim ja - zgrzana, w pięciu swetrach i płaszczyku, który się nie rozpina. Klimaty mocno orientalne.

Postanowiłam wydostać się z pułapki sposobem, to znaczy użyłam siły, dzięki czemu udało mi się rozerwać suwak do połowy. Wstałam, ściągnęłam płaszcz dołem i głośno sapiąc zaczęłam zrywać z siebie kolejne swetrzyska. Przy trzecim panowie w przedziale przestali się gapić w laptopy i z zainteresowaniem obserwowali, jak się akcja rozwinie. 

Wreszcie usiadłam na swoim miejscu, ze stertą szmat które kiedyś były moimi ubraniami i przez całą drogę zastanawiałam się, jak ja to ustrojstwo z powrotem założę. Trick z wchodzeniem i wychodzeniem z płaszcza zastosowałam tego dnia jeszcze trzykrotnie, przy czym po drodze na pociąg powrotny stałam w taksówce w olbrzymim korku i milimetr po milimetrze udało mi się naprawić suwak. Jeździł jak szalony- w górę, w dół, więc zasunęłam go i dumna ze zwycięstwa nad materią wsiadłam do pociągu.

Był wieczór, jechało mało ludzi i bardzo dobrze, ponieważ mogłam swobodnie i niecenzuralnie wykrzyczeć swoje żale. Suwaczek ani drgnął. Nauczona doświadczeniem zamiast się z nim szarpać, postanowiłam wydostać się z niego ruchem gąsiennicowym. Dokładnie  w momencie gdy miotałam się z płaszczem na głowie, do przedziału wszedł pan. Pan spojrzał z mieszaniną rozbawienia i pobłażania, rozebrał się z kurteczki, usiadł, wyjął z plecaka laptopa w futerale, zaczął rozsuwać suwaczek i uchwyt został mu w palcach. Nie wytrzymałam, zarżałam, udałam że mam atak kaszlu i wypadłam na korytarz. Pan siłował się z suwaczkiem mniej więcej do Nałęczowa. Na wysokości słynnego uzdrowiska udało mu się dostać do środka- otworzył laptopa, stwierdził że bateria się rozładowała i że w sumie niepotrzebnie go otwierał. Chwilę pogadaliśmy, zrobiła się Warszawa, pan zaczął się mocować ze swoim suwaczkiem, ja wróciłam do swojego. W okolicach Powiśla zgodnie stwierdziliśmy że to nie ma sensu, pożegnaliśmy się i każdy poszedł w swoją stronę. Rozpięty.

Dlaczego o tym piszę? Bo to samo życie. Nigdy nie ma tak, że wszystko się idealnie dopina, choć byśmy nie wiem w jak dobre suwaki zainwestowali. Teraz na przykład walczę, aby zdążyć dopiąć terminy i ostatnie zobowiązania przed operacjami. Pierwsza już za dwa tygodnie, a tu wszystko rozgrzebane...no nic, co się nie zapnie to się dosztukuje agrafkami i dopchnie kolanem, a później wielka laba i 1...2...3..4 miesiące bez projektowania. Cztery!!! Jest jeszcze na tym świecie sprawiedliwość.

PS. Nie, nie robię sobie cycków. Ale myślę o tym.