Rozmowy przy pracy

projekt: Allesandro Capellaro, via Marie Claire Maison

 Wczoraj odwiedziłam apartament o którym ostatnio trochę przycichło, ale obiecuję- już niedługo do niego wrócimy. Obiecuję też że będzie wesoło, bo to co tam się dzieje to jest co najmniej czeski film. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że to czeski film o czeskim filmie, ale nie wiem czy Was ubawi to tak bardzo, jak mnie i Inwestorkę;).

Lubię te za-Warszawo-graniczne nadzory. Wsiadam do pociągu, wyciszam telefon, wyciągam książkę i mam ponad dwie godziny tylko dla siebie. DWIE GO-DZI-NY! Co prawda czasem Polskie Koleje Pomylone robią wszystko, by ten czas obrzydzić, ale łatwo się nie daję. Podróż się kończy, wysiadam i czuję olbrzymią ulgę. Jest inne powietrze, inny krok ludzi na ulicach, wskazówki zegarka zwalniają.  Fizyczna odległość realnie zmniejsza wyolbrzymione problemy. Docieram do celu podróży, spotykam się z ludźmi którzy przyjechali tu z drugiego końca Polski. Zamiast dogadywać szczegóły wykończenia, zaczynamy rozmawiać o życiu ( z całym szacunkiem dla detali, oczywiście). I dochodzimy do wniosku, że nie kasa, nie okoliczności, nie czas jest ważny, tylko chęć; we wszystkim, zawsze.

Wczorajsze spotkanie przypomniało mi o pewnym artykule, który popełniłam dawno, bardzo dawno temu.  Nijak nie mogę sobie przypomnieć, czy już go tu wrzucałam.  Pamięta ktoś, coś?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jako dziecko komercji, które co prawda przyszło na świat w czasach wielkich przemian, ale w odróżnieniu od niektórych równolatków pamięta ( bo chce ) co to linoleum, guma do żucia za kilkaset złotych oraz, olaboga(!)- kaseta, z przyjemnością i z wypiekami na twarzy obserwuję następną przemianę. Może nie wielką, może nie tak spektakularną jak zastąpienie ołówka do przewijania wspomnianej kasety przez suwak na ekranie tabletu, ale dzieje się dużo i naprawdę dobrze. Zaczynamy przypominać sobie o tym że mamy sprawne ręce, które raz na jakiś czas można odkleić od klawiatury komputera.

O tym że kryzysu nie ma, nie było i nikt nie odczuwa jego skutków wiemy doskonale. To że 3/4 moich znajomych przez ostatni rok straciło pracę, zbankrutowało, musiało sprzedać mieszkania na spłatę kredytu we frankach - to czysty przypadek.
Przypadkiem jest także to, że przez pół roku nie dostałam ani jednego zlecenia, co w krytycznym momencie zmusiło mnie do wizyty w Urzędzie Pracy. Jako że pracuję jedynie 14 lat ( ale zawsze na umowy o dzieło) nie przysługuje mi nawet 12 groszy żebym już tylko nie płakała. Aczkolwiek, fakt posiadania ubezpieczenia i pewność, iż w razie grypy będę miała prawo posiedzieć kilka godzin przed gabinetem w państwowej przychodni, utwierdziły mnie w przekonaniu że rejestracja w UP to jedyne słuszne rozwiązanie. Zupełnie nie wiem dlaczego, ponieważ i tak dalej chodziłam do lekarzy prywatnie. Parę miesięcy oczekiwania na USG przerosło nawet moją bezrobotną cierpliwość.

Podczas kolejnych spotkań z doradcą zawodowym ( chociaż właściwsze byłoby słowo- odradcą) na hasło "projektant" w oczach pań za biurkiem widziałam na zmianę kpinę i współczucie, bo " proszę pani, teraz to fizycznych szukają, nie umysłowych". Trochę umysłowa jestem, więc się poczuwałam. Na dodatek przy okazji każdej wizyty w UP( w którym naprawdę można poczuć się ciołkiem), na korytarzach  co i rusz spotykałam liczne znajome ciołki - z uczelni, z liceum, z podstawówki - co niekoniecznie potwierdza zasadę, że "nauka to potęgi klucz". 

Powoli porzucałam wiarę w siłę umysłu na rzecz mięśni.

W międzyczasie rozgrywał się jeszcze sąd nad sensem prowadzenia remontu( mojego domu), ponieważ nie było mnie stać na wynajęcie ekipy. Byłam bez pracy, pieniędzy oraz nadziei regularnie zabieranej przez panie z UP i naprawdę miałam zamiar zamknąć budowę na cztery spusty. Któregoś dnia poszłam jednak na górę ( wspomnianego domu), usiadłam na łysej wylewce i stwierdziłam że nie mam absolutnie nic do stracenia.  Materiały kupione, czas mam, dwie ręce też. Najwyżej będę zrywać, aż się nauczę. 

Przez lata naoglądałam się sytuacji, gdy nieumiejętność wykonania najprostszych prac dookoła siebie, w zasadzie- brak zdolności zadbania o swój komfort bez udziału osób trzecich, doprowadzało do kuriozalnych sytuacji. Na przykład, bankowo - biurowa "Wyższość Płacę i Wymagam" po kilku miesiącach spędzonych w mega-hiper-lux wypasionym penthousie stawała się zakładnikiem "Niższości Pana Miecia" z powodu uszkodzonej spłuczki. Odwrócenie ról było oczywiście bardzo pedagogiczne, sprawiedliwe dziejowo i na pewno znacząco wpływało na jakość życia (Miecia) oraz sumienie (Wyższości). Zafajdana muszla i złota spłuczka powyżej - cóż, Bracia Grimm lepiej by tego nie wymyślili.  Powyższa historia i jej podobne przekonały mnie do tego, by raz na jakiś czas porzucić piękną, aczkolwiek zupełnie niefizjologiczną wirtualną rzeczywistość i nauczyć się rzeczy które mogą przydać się w dzisiejszym dzikim świecie.
Przede wszystkim- nauczyłam się umiejętności dostosowania się do otoczenia i otoczenia do siebie. Jeśli coś się zepsuje, oglądam film instruktażowy w necie i jadę. Jeśli brakuje kasy na wyposażenie, nie jesteśmy skazani na najtańszą linię mebli z marketu. Brakujące meble można: znaleźć, upolować, skombinować, zrobić. Wykończenie mieszkania naprawdę nie musi każdą nowiutką płaszczyzną odbijać naszego jestestwa. Znajomi którzy z niedowierzaniem ( i, jestem pewna, nutką obrzydzenia) obserwowali jak 10 lat temu skakałam po śmietnikach i ściągałam do domu "graty", dziś z zazdrością patrzą na pięknie wyszlifowane przez czas oparcia krzesła. Sami już czwarty raz wymieniają meblościankę w drewnopodobnej okleinie, a na moje sugestie żeby zajrzeli nawet już nie na śmietnik, ale do własnej piwnicy lub na targ staroci, słyszę:
- ty to masz czas żeby szukać
- ty to masz miejsce żeby to pomalować
- ty to potrafisz
- ty to masz pomysły
Żaden z wyżej wymienionych argumentów nie ma poparcia w rzeczywistości. Czasu wolnego mam zwykle mniej niż znajomi, do restaurowania moich śmieciowych odkryć nie wykorzystuję kosmicznych technologii tylko farby dostępne w każdym sklepie i pędzle szczeciniaki za 1,99 i nie, nie jestem Kolumbem recyclingu. Po prostu mi się chce, a do starych rzeczy mam szacunek. Do prostoty i do szczerości- materiału, formy, kontekstu otoczenia, pracy - także. Uwielbiamy sytuacje, gdy inni nas wyręczają i to jest prawdziwy problem...
Znalazłam ostatnio na jednej z moich ulubionych stron / Loftenberg / niesamowity projekt - nie projekt ; takie zagarnięcie przestrzeni z dobrodziejstwem inwentarza. Nie każdemu się spodoba, sama nie jestem pewna czy wytrzymałabym z tak prowizorycznym wyposażeniem, ale adaptacja starej szkoły na nadZWYCZAJNY dom do tej pory głęboko siedzi w mojej głowie. Łażę po mieście i rozglądam się za uczelniami do adopcji.

projekt: Allesandro Capellaro, via Marie Claire Maison

Przełożenie egzystencjonalnego ciężaru (z marzeń o wzniosłych odkryciach i wiekopomnych dziełach na zwyczajny remont)  okazało się strzałem w dziesiątkę; po kilku miesiącach fizycznego wyczynu, który zaowocował samodzielnie wykończonym wnętrzem,  wróciłam do projektowania wnętrz. Z wiedzą praktyczną, nowymi klientami i świadomością, że gdy pierdzielną wszystkie komputery nie zostanę z ręką w nocniku, tylko będę w niej dzierżyć fach. I to jaki! Tylko grabarz może być spokojniejszy, jeśli chodzi o potencjalnych klientów. 

A znajome ciołki? Jeden zaczął strugać meble, drugi zajmuje się reanimacją mebli podupadłych, kolejni produkują biżuterię, szyją ciuchy, założyli domowe przedszkola, sprzedają własne wypieki…uff. Kryzys, którego nie było uratował w nas to, co w człowieku najpiękniejsze. Wiarę we własne możliwości.