Jednym z najbardziej podniosłych momentów w moim dość długim już i momentów pełnym życiu był fakt otrzymania Karty Czytelnika w ,,dorosłej" bibliotece. Część dziecięcą opiewająca na kilkaset pozycji obleciałam miedzy zerówką a pierwszą klasą i przez dwa lata nudziłam się sromotnie, tęsknie patrząc na zakazane pozycje.
Okres ten nierozerwalnie wiąże się z książką mojego życia, czyli ,,Dziećmi z Bullerbyn". Dość długo zastanawiałam się skąd u mnie były te ciągoty do prostoty, surowizny, bieli, Bożego Narodzenia i naiwnych wzorów...Pani Lindgren ustawiła mi gust.
Gdy wreszcie nadszedł TEN dzień i mogłam zaszaleć- nie powiem, poszłam z grubej rury. Na początek zabrałam się za ,,Zbrodnię i Karę", co porządnie wstrząsnęło moją psychiką i mam wrażenie że do dziś ten dygot wewnętrzny nie ustał. Później zabrałam się za resztę klasyki, wyprzedzając lektury szkolne o kilka lat więc liceum zrobiłam w podstawówce. Patentów na czytanie zawsze, wszędzie i o każdej porze miałam mnóstwo, głównie klasyczne ( latarka pod kołdrą albo nocne przesiadywanie w łazience) .Z bardziej spektakularnych przypominam sobie literackie wagary oraz ukrywanie książek w katechizmie, tuż przed komunią. Osoba postronna mogłaby mnie uznać za świętszą od papieża, bo bite miesiące przesiedziałam z nosem w okładce z krzyżykiem. Efektem tego zacnego, ale jednak uzależnienia była gigantyczna obniżka stopni z innych przedmiotów, zwłaszcza z matmy oraz modlitwy memłane na samej komunii- bo uczyłam się dwa dni przed i na samej ceremonii czyniłam obraz, bez dźwięku.
Nie wyobrażam sobie dnia bez książki. Zdarzają mi się czytelnicze erupcje gdy pochłaniam po 10 książek w miesiącu i okresy posuchy, gdy ledwo dwie zmęczę- ale książka do obiadu albo wieczorem musi być, choćby tylko miała poleżeć chwilę na poduszce. To taki bastion mojej wrażliwości, papier przypomina mi o prawdziwej ziemi pod nogami.
Złapałam się nawet na tym że po bardzo udanych imprezach, gdy nie wiem gdzie dół gdzie góra a dom to już zupełnie- książkę zawsze namierzę i pogmeram między stronami;).
Choć uważam że ich jedyne, prawowite i najpiękniejsze miejsce jest na półce- przedstawiam kilka pomysłów na inną drogę ku chwale.
 |
| półeczki- widmo ostatnio udało mi się nabyć w poczciwym Lidlu, w szalonej cenie 20zl/ 2szt |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz